De winkel staat al bijna een maand vol met Sinterklaasspulletjes. Ik vind dit altijd zo gezellig. Het doet me denken aan vroeger.

Eerst nog aan de tijd dat ik heilig geloofde in Sinterklaas. Ik weet nog dat we aan de Piushaven stonden om te wachten op de boot. We waren een beetje aan de late kant, en stonden op rij tig, ik zag als klein kind natuurlijk helemaal niets. Dus op de knieeen tussen de benen door naar voren kruipen. Voor aangekomen, kijk ik omhoog, recht in het gezicht van Zwarte Piet, ik schrok zo, dat ik niet wist hoe snel ik weer terug naar de veilige nek van mijn vader moest komen om het hele spektakel op veilige afstand te genieten.

Later, toen ik niet meer geloofde, hadden we een enorm familiefeest met surprises. Vaak zaten we met een paar families bij elkaar, iedereen die wilde mocht meedoen. En natuurlijk de troep achteraf, meters plakband, stroop en kranten, zoveel dat de huiskamer wel een halve meter hoog lag. Eén ding werd door moeders verboden: zaagsel! Opa had een cadeau gekregen verstopt in zaagsel, hij vond het zo leuk, dat hij het zaagsel door de hele kamer strooide, ook over ons heen. We hebben nog weken zaagsel gevonden, zelfs in bed.

En dan die heerlijke tijd, dat de kinderen geloofden. Wat een plezier heb ik gehad met hun enthousiasme, zingend door de brievenbus bij gebrek aan open haard. Nu stond ik aan de kade met een kind op m’n armen, omdat hij toch een beetje bang was van Zwarte Piet.

En met elke pepernoot die nu heerlijk in de winkel ligt te geuren, komen bij mij dierbare, leuke herinneringen. Ik houd van Sinterklaas, en natuurlijk ook van Zwarte Piet!

Deze week was het dan zo ver, ik kon eindelijk een keer met de auto over de grens en zelf inklaren bij de douane. Het klinkt zo simpel, maar daar zijn weken, zoniet maanden van schrijven, mailen, telefoneren aan vooraf gegaan.

Woensdag reed ik dus richting de Zwitserse grens, het zweet stond letterlijk in m’n handen. Ik had dit één keertje eerder gedaan, in 2008, en dat was falikant fout gelopen. Ik dacht dat ik alles goed geregeld had toen bij het inklaringsbureau, maar de douane ging niet akkoord en ik moest bijna overnachten op de parkeerplaats. Gelukkig streek de douane beambte toen over z’n hart en heeft de regels wat gebogen zodat ik door mocht gaan. Ik denk dat m’n gezicht hem had overgehaald, want het huilen stond me, toen na 2 uur op dat kantoor en heen en weer lopen, wel nader dan het lachen.

Enfin, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dus met knikkende knieen loop ik naar de tweede verdieping en het bureau van het inklaringsbureau. Hij verwachte me al en dit ging dus goed, moest maar 10 minuutjes wachten en werd toen met 3 extra papieren naar de Duitse grens gestuurd…daar m’n stempels gehad en met één briefje minder naar de Zwitserse grens. Met trillende handen geef ik hem de 2 overgebleven papiertjes en na 2 minuten kreeg ik er ééntje terug. Huh, was dit het?? Moet ik niet betalen? Nee mevrouw, u krijgt de rekening thuis gestuurd. En dat laatste papiertje, dat is om over de grens te kunnen gaan en moet u aan de douanebeamte geven.

Dus na nog geen 30 minuten, geef ik dat laatste papiertje aan de douane en rijd zo Zwitserland binnen met een lading levensmiddelen. Easy peasy!!