Wat is dat toch, dat speciale gevoel dat ik zo één, twee keer per jaar krijg. De onbeheersbare behoefte om opeens oranje te dragen, die speciale rood-wit-blauwe armband aan te doen, en dat je opeens het Wilhemus loopt te neurien midden op de Bahnhofstrasse.
Dan is dus weer de oranjekoorts los gebarsten. Ik heb er zelf last van rond eind april en zo eens in de twee jaar in juni. En dit jaar ook weer. Opeens klopt m’n hart oranje, voel ik me Nederlandser dan Nederlands.
In de 8 jaar dat ik nu in Zwitserland woon, lijkt het oranje-gevoel met het jaar sterker te worden. De verbondenheid met het land waar ik geboren ben is dan heel bijzonder, ik voel me trots!. Langzaam aan intergreer je in Zwitserland, en soms valt je opeens op, dat sommige dingen die je doet eerder Zwitsers zijn dan Nederlands.
Behalve dan 1 a 2 keer per jaar, dan kan het allemaal niet Hollands genoeg!
Kijk maar eens naar dit filmpje, Bepke in het Juichpak!
https://www.youtube.com/watch?v=gyTJHmCPMvA