Import!

Deze week was het dan zo ver, ik kon eindelijk een keer met de auto over de grens en zelf inklaren bij de douane. Het klinkt zo simpel, maar daar zijn weken, zoniet maanden van schrijven, mailen, telefoneren aan vooraf gegaan.

Woensdag reed ik dus richting de Zwitserse grens, het zweet stond letterlijk in m’n handen. Ik had dit één keertje eerder gedaan, in 2008, en dat was falikant fout gelopen. Ik dacht dat ik alles goed geregeld had toen bij het inklaringsbureau, maar de douane ging niet akkoord en ik moest bijna overnachten op de parkeerplaats. Gelukkig streek de douane beambte toen over z’n hart en heeft de regels wat gebogen zodat ik door mocht gaan. Ik denk dat m’n gezicht hem had overgehaald, want het huilen stond me, toen na 2 uur op dat kantoor en heen en weer lopen, wel nader dan het lachen.

Enfin, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dus met knikkende knieen loop ik naar de tweede verdieping en het bureau van het inklaringsbureau. Hij verwachte me al en dit ging dus goed, moest maar 10 minuutjes wachten en werd toen met 3 extra papieren naar de Duitse grens gestuurd…daar m’n stempels gehad en met één briefje minder naar de Zwitserse grens. Met trillende handen geef ik hem de 2 overgebleven papiertjes en na 2 minuten kreeg ik er ééntje terug. Huh, was dit het?? Moet ik niet betalen? Nee mevrouw, u krijgt de rekening thuis gestuurd. En dat laatste papiertje, dat is om over de grens te kunnen gaan en moet u aan de douanebeamte geven.

Dus na nog geen 30 minuten, geef ik dat laatste papiertje aan de douane en rijd zo Zwitserland binnen met een lading levensmiddelen. Easy peasy!!